demanda de auxilio

As noticias que posúo da túa biografía son máis ben escasas: un ramallo de farrapos no buzón de voz, nada, un bocado nos tempos de fartura...As noticias son escasas pero non me preocupa.
O que si me preocupa, ¡e canto!, é a terapia para curarme de ti, o lume purificador para incinerar o teu sorriso caducifolio, que botón premer para desactivarte do meu destartalado corazón, o cordón umbilical a cortar para saír do teu círculo vicioso e voar en liberdade, que tecnoloxía usar para desintoxicar a pantalla do meu corazón electrocutado nas túas adherencias sibilinas, sen rodeos, cara a cara.
¿A cicuta...?
¡Vae victis!, miña ruliña. Un xa non é o que era, e a día de hoxe prefiro sobrepoñerme nos oráculos das tabernas, de ganchete dos espellismos e falando a soas co barullo das paredes (¡que lonxe vos fica o tempo da inocencia!).
Mais, nesta peregrinación ao víacrucis final cómpre comezar polas primeiras letras.