Miña compañeira

Non vin a lux do metal

refulgindo na rua,

temendo que sua

aialma do irman.

Que repartindo vay unha,

unha volvoreta, aquela que vixia o camiño,

aqueles verdes pinos

que se xuntan cas estrelas.

Non he a lux do sol

a que lonxe nos acusa

dos males da humanidade,

males verdadeiros males,

xuntate a lux das estrelas

que alumbra as pontes e pedras,

os camiños e soidades internas.

Lembrate de cando naciches,

meniña, lembrate,

que cando viñeches o mundo

ibas con nada coberta,

de mentiras non naciches

tampouco viñeches con elas,

porque entre ti e a venganza,

hay amor miña compañeira.

Soltei a pluma da mau,

os dedos nun pudian con ela,

de supeto empecei a chorar

bagoas de grande tristura,

o ver a grande hermosura

que lembra a miña cabeza.