Lugo,
amor,
ti paseando a Muralla,
eu
aí,
coma quen di
á volta da esquina, alerta,
velando armas e soñando coa felicidade...
¡e mira ti as tonterías que se me pasan
pola cabeza e as cousas que acontecen na vida!
Tiñas o costume
de recobrar os amigos da infancia
-eu non reparara, blindado como estaba
no vello idioma da mocidade-
e tiñas cobiza das luces,
medo a saltar sen mirar
-para non perder o significado, dicías-,
e non agardabas polo insomnio
instalado na fatiga dos colegas
e na conciencia dos fracasados.
Mentres eu na UCI
contabilizaba
perdas e ganancias
da obra da miña vida
-contento coma cando de neno
facía coa miña navalla
rodicios da raíz do nabo
para xogar aos muíños de auga
nas congostras da aldea
(hoxe mero resplandor da inocencia
abandonada)-, mentres contabilizaba,
un violín soaba e eu soñaba que nós-os-dous
(¡por favor, que este momento nunca acabe...!),
...soñaba que nós-os-dous, unha lixeira brisa,
collidos-das-mans... Hai días nos que...
¡que insaciables as cartas que a imaxinación
me xogaba!
Na televisión informan de cambios
pero da cerna nada nada cambia.
A intolerancia de funeral en funeral (funciona/los hicimos mierda: unha reflexión sobre a Guerra do Golfo, de Harold Pinter).
A intolerancia -ave fénix que entra
polos ventanais, sen epitafio-,
a intolerancia, en plena recreación:
Las bombas estallan/Las piernas estallan/Las cabezas estallan/Los brazos estallan/Los pies estallan/La luz se apaga, Harold Pinter...
O que trato de dicirche
é que estás anclada en min,
e que teño triste o corazón.
Nesta historia tamén florecen, firme que é a sentencia, cicatrices (herencia de promesas rotas), olor a renuncias secretas e áridas músicas nun ramo de lilas murchas.