SE... COLLÉSENTE

Se te collesen, o tempo suficiente,
para que eu puidese verte,
verte é o meu desexo
e así saber porque,
Se te collesen, collería eses, ósos,
sólidos e vermellos
e partiríaos en dous,
á vista de todos.,
Xa pensei o que faría
para darche unha morte pracenteira.
Un final lento, doce.
En primeiro lugar,
asañaríame a patadas contigo,
como ti fixeches coa miña alma,
observaríate mentres.
A continuación cortaríache a lingua,
así non poderías maldicir, nin berrar
Só un aceno de dor falaría por ti.
Despois.
Debería arrancarche os ollos?
talvez, arrancaríachos
con este arma que o teu, utilizaches,
talvez debería dispararche,
no xeonllo? onde.
Din que a rotula québrase inmediatamente.
Imaxínote suplicando,
pero. De nada che servirá.
Eu necesito ver como sofres,
como suplicas, como eu, suplique.
Quero matarte,
podo imaxinarme mil formas de torturarche,
necesito verte sufrir.
Necesito sentir como se parte a túa alma,
como ti partiches a miña.
Tantas veces suplique que non seguises,
tantos días pedindo perdón por nada,
Agora chegou a túa hora,
agora serás o teu, o que sintas,
nas túas carnes, cada golpe,
cada insulto cada humillación,
recrearei cada un dos danos,
que cara ao meu procesaches,
xa non hai marcha atrás,
a miña vinganza chegou.